Slachtoffers van medische missers krijgen moeilijk gelijk, stelt letselschadeadvocaat Rob Vermeeren. Bovendien is het regelen van smartengeld een extra lijdensweg. Procedures tegen ziekenhuizen of artsen zijn zo lang en slopend dat de meeste betrokkenen er maar van afzien.

Minister Schippers (Volksgezondheid) erkent dat de afhandeling van medische missers te wensen overlaat en werkt aan een nieuwe wet, die de cliëntenrechten moet versterken. Ze ontving woensdag een boek vol medische missers, die de Consumentenbond de afgelopen maanden verzameld heeft. Er kwamen in totaal 1900 klachten binnen, verspreid over tien jaar.

Voorbeelden
Iedereen kent wel voorbeelden van iemand die door een medische fout langdurig buitenspel is komen te staan. Zoals de verpleegster die in haar eigen ziekenhuis, door een haar bekende chirurg, aan de verkeerde kant van haar voet geopereerd werd.

Schadevergoeding
In dit geval is de fout en de aansprakelijkheid duidelijk, al zal er nog lang over schadevergoeding en smartengeld gediscussieerd worden. Heeft ze recht op 10.000 euro, of het dubbele? En wat als ze haar beroep als operatieassistent waarbij je veel moet staan, helemaal niet meer kan uitoefenen?

Volgens letselschadeadvocaat mr. Rob Vermeeren, bij velen bekend van het televisieprogramma Medische Missers, neemt het aantal claims over medische behandelingen schrikbarend toe.

Veel medische missers
”Die vormen inmiddels 30 procent van onze praktijk, naast die voor verkeers- en bedrijfsongevallen. Dat percentage lag een tiental jaren geleden op vijf. Het kan natuurlijk zijn dat mensen de weg naar de advocaat beter weten te vinden dan vroeger. Maar het is toch ook mijn overtuiging dat er heel veel medische missers zijn. Wat wij krijgen is het topje van de ijsberg.”

Kwade reuk
Vermeeren heeft zich gespecialiseerd als letselschadeadvocaat, die in Nederland nog een beetje in een kwade reuk staan. Niet alleen omdat ze zouden ‘profiteren van het leed van anderen’, maar ook omdat er veel kaf onder het koren is.

Dat zijn volgens hem de zogenaamde juridische bureaus, die volgens het principe van no cure no pay (geen baat geen kosten) werken. Advocaten mogen op deze basis niet werken. No cure no pay klinkt aantrekkelijk, want slachtoffers denken al snel: het kost me niks en ik ga er toch wat van over houden.

Makkelijke zaken
Vermeeren: ”Maar in de praktijk nemen deze mensen natuurlijk alleen de makkelijke zaken aan, die ze zeker winnen. Ze stoppen 20 procent van de schadevergoeding in hun zak en sturen de aansprakelijke verzekeraar vervolgens ook nog een keer de rekening. Ze zijn in veel gevallen niet eens jurist, maar hebben bijvoorbeeld bij een rechtsbijstandverzekeraar gewerkt en denken dat kunstje als zelfstandige ook wel te kunnen.”

Vermeeren maakt met zijn kantoor deel uit van een netwerk van 120 letselschadespecialisten over het hele land, die aangesloten zijn bij de Stichting Keurmerk Letselschade.

Claims
Dat het aantal mensen met medische claims stijgt, betekent nog niet dat de weg naar een schadevergoeding gemakkelijk is. Vermeeren: ”Kijk nou eens naar de getallen: 50.000 patiëntcontacten per dag en bijna 70.000 slachtoffers, waarvan er 1000 tot 1500 bij het medisch tuchtcollege terecht komen,” rekent Vermeeren voor.

“In totaal worden er misschien 100 mensen per jaar in het gelijk gesteld. Daarnaast stoppen heel veel mensen na een ongegronde klacht bij de klachtencommissies van de ziekenhuizen. Die zullen de mensen echt niet zeggen: zoek het maar hogerop, uw zaak is toch misschien kansrijk.”

Betalen
Maar het traject dat slachtoffers bij de erkende letselschadeadvocaat moeten volgen, is ook niet gemakkelijk. Mensen met een salaris boven de 33.000 euro komen niet in aanmerking voor gefinancierde rechtshulp van de overheid en moeten de advocaatkosten grotendeels zelf betalen.

Vermeeren: ”Wie eist bewijst, zo simpel ligt het. Het zijn vaak zaken van een lange adem. Eerst moet je de dossiers krijgen, dat duurt al enkele maanden, dan volgt er een adviestraject, ontstaat er discussie, moeten er onafhankelijke deskundigen benoemd worden, die schrijven weer rapporten en vervolgens komt de vraag op tafel of er geprocedeerd moet worden.”

Te laag
Hij vind dat de bedragen voor smartengeld in Nederland veel te laag zijn. Heel anders dan in de Verenigde Staten.

”Dat speelt ook een rol”, zegt Vermeeren. ”Iemand bij wie hier het verkeerde been afgezet wordt, krijgt een bedrag van 30.000 euro aan smartengeld, bij een dwarslaesie een bedrag van 150.000 euro als er een schuldige is. Dat geld staat natuurlijk niet in relatie tot het leed, maar heel veel risico lopen door kosten te maken om je recht te halen, ligt dan ook moeilijk.”

Bron:
NU.nl

Een tandarts uit Amstelveen maakte bezwaar tegen de prestatiebeschrijving van de NZa die dit vervolgens ongegrond verklaarde. Tegen dat besluit heeft de tandarts beroep ingesteld bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven: de voorzieningenrechter heeft het verzoek afgewezen.

In verband met het experiment vrije prijsvorming in de mondzorg heeft de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) op 8 september 2011 een prestatiebeschrijvingbeschikking vastgesteld. Daarin zijn de prestaties beschreven die met ingang van 1 januari 2012 in rekening mogen worden gebracht door tandartsen, orthodontisten, mondhygiënisten en tandprothetici. Het experiment betreft het vrijgeven van de prijzen voor mondzorg voor een periode van 3 jaar.

Beroep bij Collega van Beroep voor het bedrijfsleven
Een tandarts uit Amstelveen heeft tegen deze prestatiebeschrijvingbeschikking bezwaar gemaakt. De NZa heeft het bezwaar bij besluit van 8 december 2011 ongegrond verklaard. Tegen dat besluit heeft de tandarts beroep ingesteld bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven.

Afgewezen
De tandarts heeft voorts de voorzieningenrechter van het College verzocht om de prestatiebeschrijvingbeschikking te vernietigen, of de ingangsdatum daarvan uit te stellen. De voorzieningenrechter heeft dat verzoek afgewezen. De voorzieningenrechter heeft daartoe overwogen dat de door de tandarts geformuleerde bezwaren tegen de invoering van de vrije prijzen niet van zodanig gewicht zijn dat deze aanleiding behoren te zijn voor uitstel van de invoering van de vrije prijzen in de mondzorg. De bezwaren richten zich met name tegen de administratieve rompslomp die het werken met all-in-tarieven en de daarop te geven kortingen veroorzaakt en tegen de investeringen die de tandarts in verband hiermee moet doen, terwijl niet vaststaat dat het experiment een vervolg krijgt.

Tegenover het belang van verzoeker om uitstel te krijgen van de invoering van het experiment staat het belang van NZa om het experiment, waarvan de voorbereiding in een vergevorderd stadium verkeert, door te zetten.

Van kennelijke onrechtmatigheid van het besluit van 8 december 2011 is naar voorlopig oordeel evenmin sprake.

Bron:
Rechtennieuws